Pierwiastki mobilne i niemobilne
Powyższe określenie odnosi się do właściwości transportowych składników pokarmowych wewnątrz tkanek roślinnych. Klasyfikacja ta powstała na potrzeby badań roślin lądowych w związku z czym może się nieco różnić od specyfiki tego zjawiska w środowisku wodnym, gdzie de facto roślina przebywa w roztworze wodnym różnych składników pokarmowych. Podział ten może okazać się jednak dość pomocny dla poznania pewnych zależności. Pierwiastki mobilne to azot w postaci azotanów (NO3), fosfor w postaci fosforanów (PO4), potas (K), magnez (Mg), chlor (Cl), cynk (Zn) i molibden (Mo). Wapń (Ca), siarka (S), żelazo (Fe), brom (B) i miedź (Cu) są pierwiastkami niemobilnymi.
Jeżeli zachodzi sytuacja niedoboru pierwiastka mobilnego, oznaki będą widoczne na starszych liściach ponieważ substancje odżywcze będą transportowane priorytetowo do nowych liści. Oznaki niedoborów pierwiastków niemobilnych najpierw będą widoczne na nowych liściach ze względu na to, iż roślina nie była w stanie przetransportować składników tkankami przewodzącymi.
Pojęcie mobilności i nie mobilności należy jednak traktować względnie. Roślina jest w stanie przetransportować nawet pierwiastki niemobilne poprzez wykorzystanie chelatów. Co więcej pierwiastki niemobilne mogą być pobierane przez roślinę z wody bezpośrednio tam gdzie są potrzebne czyli np. do nowych przyrostów. Deficyt tych składników w przypadku roślin lądowych można zlikwidować stosując nawożenie dolistne.
